พระกริ่งคลองตะเคียน กรุวัดประดู่ทรงธรรม จ.อยุธยา เนื้อดินผสมผงใบลานเผา

ขนาดโดยประมาณ กว้าง 1.7 ซ.ม. สูง 3.5 ซ.ม.

วัดประดู่อยู่ติดกับวัดโรงธรรม โดยวัดประดู่อยู่ทางทิศเหนือ และวัดโรงธรรมอยู่ทางทิศใต้ ต่อมามีการรวมพระอารามทั้ง 2 แห่งเข้าด้วยกัน เป็นวัดประดู่โรงธรรม

ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 5 จึงเปลี่ยนชื่อเป็นวัดประดู่ทรงธรรม เข้าใจว่าจะอาศัยเหตุที่พระสงฆ์ของพระอารามแห่งนี้ เคยได้รับอุปฐากจากสมเด็จพระเจ้าทรงธรรม

ด้วยเหตุการณ์ที่กล่าวข้างต้นชื่อนี้ได้ใช้สืบมาจนทุกวันนี้ และจากหลักฐานทางพระราชพงศาวดารดังกล่าวสามารถคำนวณอายุวัดได้ ไม่ต่ำกว่า 380 ปีแล้ว

ปัจจุบันวัดประดู่ทรงธรรม มีศาสนสถานเกิดขึ้นมากมาย หลักฐานเก่าแก่ทางโบราณคดี ดูเหมือนจะมีเพียงตัววิหารที่อยู่ทางทิศตะวันออกของโบสถ์เท่านั้น คือ มีจารึกเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ฝังไว้กับผนังด้านหน้า ภายในระบุปีที่มีการสร้าง (ในตัวจารึกใช้ว่า ” ทราง ” ) พ.ศ. 2405 และชื่อของผู้ร่วมสร้าง นอกจากนี้ที่ผนังภายในทั้ง 4 ด้านของวิหาร ยังมีภาพจิตรกรรมแสดงเรื่องราวทางทศชาติชาดกพุทธประวัติอีกด้วย ภาพเด่นคือขบวนเสด็จที่ผนังเหนือหน้าต่างทั้งซ้ายขวา

หลวงพ่อรอดเสือ ที่เรียกกันทั่วไปว่าหลวงพ่อรอดเสือ ได้มีการสันนิษฐานว่าอาจจะไม่ใช่ชื่อจริงของท่าน แต่คงนำเหตุการณ์ที่ท่านรอดมาจากเสือกินมาตั้งเป็นชื่อของท่าน

หลวงพ่อรอดเสือเป็นศิษย์เก่าของวัดประดู่ ท่านได้ไปศึกษาเล่าเรียนพระปริยัติธรรมที่วัดบางหว้าใหญ่ (วัดระฆังโฆสิตาราม) กรุงเทพฯ แต่เป็นด้วยเหตุใดไม่ปรากฏ ท่านได้อพยพลงเรือบรรทุกหนังสือมาด้วยเต็มลำ พายขึ้นไปจนถึงบ้านกะมัง จ. พิจิตร

จนเพลาเย็นจวนค่ำท่านก็จอดเรือ เพื่อที่จะจำวัดตรงท่าที่เสือลงมากินน้ำ ชาวบ้านเห็นว่าจะไม่ปลอดภัย จึงได้อาราธนาให้ท่านมาจอดเสียที่ฝั่งบ้านคนอยู่ แต่ท่านไม่ยอม เพียงแต่บอกว่าเสือก็อยู่ตามเสือ คนก็อยู่ตามคน

พอรุ่งเช้าท่านไม่เป็นอันตรายใดๆ ชาวบ้านเห็นเป็นอัศจรรย์จึงได้เอากัปปิยะจังหันมาถวายเป็นจำนวนมาก จากนั้นท่านก็พายเรือล่องมาจอดที่วัดนางชี ซึ่งเป็นวัดร้างอยู่ริมแม่น้ำป่าสักหน้าวัดประดู่ เพื่อจะดูสถานที่สร้างวัดเป็นที่อยู่อาศัยต่อไป

เมื่อท่านได้พบสถานที่ที่เหมาะสมแล้วก็ได้สร้างกุฎิเพื่อเป็นที่พำนัก ต่อมาได้สร้างเสนาสนะอื่นๆ รวมทั้งพระอุโบสถ วัดประดู่จึงได้มีพระสงฆ์อยู่จำพรรษาสืบต่อมาจนถึงปัจจุบัน จึงนับว่าหลวงพ่อเป็นเจ้าอาวาสองค์แรก ของวัดประดู่ในสมัยรัตนโกสินทร์

ได้มีการบอกเล่ากันว่าชาวบ้านกะมัง จ. พิจิตร ได้ติดตามมาคอยปรนนิบัติท่านที่อยุธยา จึงได้มีชื่อของบ้านกะมัง หรือตำบลกะมัง ใน จ.พระนครศรีอยุธยา ในปัจจุบันนี้ หลวงพ่อรอดเสือ ท่านเป็นพระเถระที่ยอดเยี่ยมในวิชาอาคมที่มีชื่อเสียงมาก และในปัจจุบันนี้ก็ยังมีพระเจดีย์บรรจุอัฐิของท่าน ให้ประชาชนที่เคารพนับถือมากราบไหว้กันอยู่ไม่ขาด

ท่านปกครองวัดอยู่นานเท่าใด และมรณภาพเมื่อใด ไม่ปรากฎเป็นหลักฐาน

วัดประดู่ฯ คือ สถานที่ต้นกำเนิดพระกริ่งคลองตะเคียนนั่นเอง เพียงแต่ต่างสมัยกัน อยุธยา กับ รัตนโกสินทร์ สร้างจากตำราเดียวกันที่ตกทอดกันมา มีประสบการณ์ทางด้านแคล้วคลาด , คงกระพัน , กันเขี้ยวงา เป็นต้น เช่นเดียวกับพระพิมพ์ต่างๆของ จ.อยุธยา มาแต่โบราณกาล.